Բացի էկո ակումբի
անդամներից, ղեկավարներից, մեզ հետ այնտեղ էին եկել նաև այցի կազմակերպիչները և այլ
կամավորներ, որոնք ուղղակի ցանկանում էին
օգնել:
Նրանց ընտանիքը մեծ էր, կային յոթ անչափահաս երեխա,
և ապրում էին ծայրահեղ ծանր պայմաններում: Նրանց համար տարել էինք հագուստներ, սնունդ,
առաջին անհրաժեշտության պարագաններ և այլն: Համենայն դեպս այս ամենով նրանք կարող էին
գոյատևել մեկ շաբաթ, կամ մեկ ամիս, բայց ոչ շատ: Ինչպես ասաց մեր հետ եկած կամավորներից
մեկը՝ մարդուն ձուկ տալով նրան կկշտացնես, բայց նա էլի կսովածանա: Նրան պետք է ձկնորսական
փայտ տաս և սովորեցնես ձուկ բռնել, որ ինքը կարողանա հոգալ իր մասին:
Ամեն ինչ անհիգենիկ էր, նույնիսկ շնչելու մաքուր օդ չկար: Երեխաները չունեին կոշիկներ
և ոտաբոբիկ էին քայլում ցեխերի մեջ: Նրանց հագուստները մաքուր չէին և նայելով նրանց
չեիր կարող ասել, թե երբ են լվացվել կամ լողացել վերջին անգամ: Չունեին կոյուղի, խմելու
ջուր: Ամենափոքրիկը հիվանդ էր՝ անընդհատ հազում
էր: Ամեն հիվանդություն կարելի էր ձեռք բերել այդ պայմաններում: Նայում էիր նրանց աչքերին և մտածում, թե ինչքան առատաձեռն
է եղել ճակատագիրը քո նկատմամբ, թե ինչքան լավն են քո ծնողները, թե ինչքան լավ պայմաններում
էս դու ապրում, թե ինչքան քիչ բանի կարիք ունես:
Մենք չէինք սպասում շնորհակալական խոսքերի, գովեստների,
մենք ընդամենը անում էինք այն ինչ մեր ուժերի, հնարավորությունների սահմանում էր, որպեսզի
մեզանից յուրաքանչյուրը կարողանար գլուխը հանգիստ բարձին դնել և քնել, մտածելով, որ
գոնե որևէ մեկին օգտակար եղավ:
Լաուրա Ենոքյան 11-րդ դասարան
.jpg)
No comments
Post a Comment